Αμαρτάνοντας διεκδικείς με αξιώσεις την αγιοσύνη...

Για τον Βασίλη...

Μνήμες....
Τις τελευταίες μέρες νιώθω κενή....τίποτα δε με αγγίζει πλέον...κλείνω τα μάτια και γίνομαι ένα με το σκοτάδι, δε μπορώ να ονειρευτώ, δε μπορώ να θυμηθώ...
Η Ζωή μου ένα τραίνο που φεύγει, κι εγώ μένω εκεί στο σταθμό να το κοιτώ, ανήμπορη να αντιδράσω, μήτε δάκρυ, μήτε αντίο...
Από παιδί κυνηγούσα το τραίνο, έτρεχα με όλη μου τη δύναμη να το προφτάσω, αλλά συνεχώς έπεφτα.. άλλοτε έφταιγα εγώ, άλλοτε μου κλείνανε το δρόμο βάζοντας τρικλοποδιές, αλλά το πείσμα μου ήταν πολύ δυνατό, σηκωνόμουν και έτρεχα πάλι με τις πληγές να στάζουν αίμα...
Τώρα κοιτάω τα σημάδια μου, γεμάτο το σώμα...κουράστηκα να τρέχω, βαρέθηκα να κυνηγάω την ουτοπία...
Όσα έλπιζα, όσα έμαθα, όσα ονειρεύτηκα, κατέρρευσαν. Κοιτώ τον κόσμο γύρω μου με τόση απάθεια, δε με νοιάζει αν αύριο υπάρχω, τίποτα δε με νοιάζει, κλεισμένη μέσα στο κλουβί μου απλα ανασαίνω, περιμένω πότε θα πάψει αυτό το μαρτύριο..
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΑΣ, έτσι είχα πει στην πρώτη μου επανάσταση και προσπάθησα να φτιάξω δικό μου κόσμο, δυστυχώς ούτε αυτό διήρκεσε πολύ, γρήγορα ο κόσμος μου με απαρνήθηκε...
Απόψε θα κλείσω τα μάτια γι άλλη μια φορά, ελπίζοντας να μείνω στο σκοτάδι αιώνια...