Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Απογοήτευση...

    ¨Ερχονται στιγμές που σε πνίγει ο θυμός, νιώθεις ενα κόμπο στο στομάχι και σφίγγεις τα δόντια για να μην ουρλιάξεις. Πόσα πρέπει ακόμα να πληρώσω... Γιατί;  Έρωτήσεις χωρίς απάντηση. Και συνεχίζεις να κάνεις υπομονή. Αλλα να υπομενείς γιατί; Μήπως θα έρθει ένα καλύτερο αύριο; Μήπως θα αλλάξει ο τρόπος που ενεργούν και σκέπτονται οι γύρω σου;
      Τίποτα δεν αλλάζει και συνεχίζεις να πέφτεις θύμα του ιδίου φαύλου κύκλου, που εσύ δημιούργησες. Τελικά ίσως είναι καλύτερα να πορευέσαι μόνος. Να είσαι κύριος του εαυτού σου, χωρίς να χρειάζεται να εξηγείς πως και γιατί σε κανέναν. Αλλά όταν έρχεται αυτή η στιγμή και μένεις μόνος, έρχεται μαζί και η ελπίδα οτι κάπου εκεί έξω υπάρχει κάποιος που μπορεί να σε καταλάβει και ξεκινάς ένα νέο κύκλο αναζήτησης, γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
     



Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Επιβιώνω....

Πάει καιρος απο την τελευταια φορα που εγραψα...
Ολα πλεον εχουν αλλαξει και πριν τη γεννηση της κορης μου απλα υπηρχε στο μυαλο μου, τωρα πλεον ειναι πραγματικοτητα. Οι μερες κυλουν τοσο γρηγορα, τις πιο πολλες φορες δεν φτανει το εικοσιτετραωρο για να κανεις ολα οσα θα ηθελες. Ενας νεος στοχος μπηκε στη ζωη μου και εγινε στοιχημα με το εγω μου. ''Να μεγαλωσει και να μπορεσει να χαραξει τη δικη της πορεια, να πραγματοποιησει τα ονειρα της και να ειναι ευτυχισμενη''. Το πιο δυσκολο τελικα ειναι να εισαι γονιος. Μια ζωη στην αρχη της κρεμμεται απο σενα, ζει αποκλειστικα απο τη δικη σου φροντιδα και μεγαλωντας καθως ξεκινα να ανεξαρτητοποιειται, ο ρολος του γονεα αλλαζει, στεκεται στο πλαι και αφηνει το παιδι να κανει τα πρωτα του βηματα αλλα ειναι ετοιμος ανα πασα στιγμη να απλωσει το χερι και να το βοηθησει οποτε χρειαστει.