Επιβιώνω....

Πάει καιρος απο την τελευταια φορα που εγραψα...
Ολα πλεον εχουν αλλαξει και πριν τη γεννηση της κορης μου απλα υπηρχε στο μυαλο μου, τωρα πλεον ειναι πραγματικοτητα. Οι μερες κυλουν τοσο γρηγορα, τις πιο πολλες φορες δεν φτανει το εικοσιτετραωρο για να κανεις ολα οσα θα ηθελες. Ενας νεος στοχος μπηκε στη ζωη μου και εγινε στοιχημα με το εγω μου. ''Να μεγαλωσει και να μπορεσει να χαραξει τη δικη της πορεια, να πραγματοποιησει τα ονειρα της και να ειναι ευτυχισμενη''. Το πιο δυσκολο τελικα ειναι να εισαι γονιος. Μια ζωη στην αρχη της κρεμμεται απο σενα, ζει αποκλειστικα απο τη δικη σου φροντιδα και μεγαλωντας καθως ξεκινα να ανεξαρτητοποιειται, ο ρολος του γονεα αλλαζει, στεκεται στο πλαι και αφηνει το παιδι να κανει τα πρωτα του βηματα αλλα ειναι ετοιμος ανα πασα στιγμη να απλωσει το χερι και να το βοηθησει οποτε χρειαστει.