Συγκίνηση...

Απόψε διάβασα ένα ποίημα, που με συγκλόνισε, η δημιουργός του μέχρι πριν λίγες μέρες μου ήταν άγνωστη. Μου δημιούργησε απίστευτα συναισθήματα, δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, το διάβαζα, το ξαναδιάβαζα κι ένιωθα το σώμα μου να καίει. Για όσους δεν την ανακάλυψαν ακόμη, ονομάζεται'' Βίκυ Δερμάνη ''και το προαναφερθέν αριστούργημα έχει τίτλο '' Συγκάτοικοι''.


Της αφιερώνω λοιπόν ένα κομμάτι που αγαπώ και μόλις διάβασα το ποίημα της μου ήρθε αμέσως στη σκέψη.
Chi Mai - Ennio Morricone

Τι να θυμηθώ;

                                                                                                                

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.


                                                                                                                              Κ.Π. Καβάφης 1910

Υ.Γ. Από τα πολύ αγαπημένα μου ποιήματα.. Γιατί νικητής δεν είναι αυτός που κερδίζει μια μάχη. Στη ζωή μας θα κληθούμε να δώσουμε πολλές μάχες, ένα όμως πρέπει να μάθουμε: Νικητής είναι αυτός που παρόλο που γνωρίζει πως η μάχη είναι χαμένη, συνεχίζει να πολεμά με σθένος και αξιοπρέπεια και στέκει στο τέλος περήφανος και δυνατός, γιατι δεν έχασε τις αξίες  και τον αυτοσεβασμό του. Ας ζήσουμε λοιπόν όσο καλύτερα μπορούμε αυτή την τόσο μικρή ζωή μας, γιατί το τέλος είναι αναπόφευκτο και απρόβλεπτο.

Madrugada - Sirens

Πήρα μια απόφαση, μετά απο ώριμη σκέψη 10 δευτερολέπτων, διέγραψα τον λογαριασμό μου στο facebook. Ξέρω πως δεν είναι σημαντική ανακοίνωση, αλλά νομίζω πως αρκετά με απασχόλησε αυτό το μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Η αλήθεια είναι οτι ένιωσα πιο ελεύθερη, μπορώ πλέον να ασχοληθώ με το αγαπημένο μου blog και να σας πρήζω, όταν και όποτε μου κατέβει. Απόψε λοιπόν θα γράψω για τα βαρέθηκα της ζωής μου:
Βαρέθηκα τους δήθεν ανθρώπους, που αν τους ξεγυμνώσεις απο τα ρούχα που φοράνε θα δεις τη σάπια σάρκα τους.
Βαρέθηκα τα πισωγυρίσματα αυτών που νομίζουν πως όποτε επιστρέψουν, εσένα θα σε βρούν διαθέσιμο να τους περιμένεις.
Βαρέθηκα να συγχωρώ αυτούς που δεν αξίζουν τη συγχώρεση μου.
Βαρέθηκα τους εγωιστές που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να φροντίζουν για το εγώ τους
Βαρέθηκα τους ματαιόδοξους, που πατάνε επι πτωμάτων για ελάχιστη αναγνώριση και αποδοχή.
Βαρέθηκα τους μίζερους, που γκρινιάζουν όλη μέρα για τη ζωή τους, ενώ δεν κάνουν τίποτα για να την αλλάξουν.
Βαρέθηκα τους δειλούς, που κρύβονται πίσω απο δικαιολογίες, γιατί αν σταματήσουν και κοιταχτούν για λίγο στον καθρέφτη θα συνειδητοποιήσουν πόσο θολό είναι το είδωλο τους.
Βαρέθηκα τους παπαρολόγους, που μιλάνε ακατάπαυστα για την περίοδο που υπηρέτησαν στη NASA και για την επαφή τους με τους εξωγήινους.
Βαρέθηκα να πρέπει να φέρομαι όπως πρέπει για να μη με χαρακτηρίσουν τρελή ή ανώμαλη ή αλλοπρόσαλη, ή, ή, ή.
Βαρέθηκα να δίνω ευκαιρίες σε ανθρώπους που με απύηδησαν με τη συμπεριφορά τους.
Βαρέθηκα να είμαι ευγενική σε αυτούς που δεν αξίζουν την ευγένεια μου.
Βαρέθηκα τους ψεύτες και τους υποκριτές, που κάνουν τα πάντα για να σε πείσουν και να σε χρησιμοποιήσουν.
Βαρέθηκα αυτούς που νομίζουν οτι τα ξέρουν όλα, ενω στην ουσία δεν ξέρουν τίποτα.
Βαρέθηκα τα τίποτα που το παίζουν κάποιοι και οι άλλοι τους αποθεώνουν.
Βαρέθηκα τους φουσκωτούς άνδρες που νομίζουν οτι είναι και υπερθέαμα.'' Που πας ρε Καραμήτρο''; Με μια καρφίτσα θα σκάσει το λάστιχο... 
Βαρέθηκα τις ηλίθιες συμβουλές.
Βαρέθηκα, Βαρέθηκα, Βαρέθηκα...
Αλλά πάνω απ' όλα κουράστηκα να προσπαθώ να είμαι εγώ μέσα στο χάος που με περιτριγυρίζει. Θα αποσυρθώ στον κόσμο μου και μην τολμήσει κανείς απο τους παραπάνω να μου χτυπήσει την πορτα. 

Δε θα με ξεχάσεις...

 Ίσως ακούγεται εγωιστικό, αλλά αυτή είναι η αλήθεια, ποτέ δε θα με ξεχάσεις. Άνθρωποι σταθμοί στη ζωή μας πως είναι δυνατόν να ξεχαστούν; Όσα χρόνια κι αν περάσουν, οσο μακρυά μας κι αν βρίσκονται, μας έχουν στιγματίσει με την παρουσία τους. Δεν ξέρω αν θέλω να κλάψω ή να γελάσω, σίγουρα όμως είμαι πολύ αναστατωμένη. Σας έχει τύχει να μην ξέρετε πως να νιώσετε; Να μην ξέρετε τι σας φταίει; Η μάλλον για να το θέσω καλύτερα, αυτό που σας φταίει να μην εξαρτάται απο σας; Να κοιμάστε και να ξυπνάτε σε μια συναισθηματική αβεβαιότητα; Έτσι νιώθω σήμερα. Θυμώνω με τον εαυτό μου όμως, που άφησα γι' ακόμη μια φορά να με συνεπάρει μια κατάσταση, που ενδόμυχα ήξερα πως πάλι θα με πληγώσει. Γιατί δε μπορώ να με συγκρατήσω; Συνήθως η απάντηση σε αυτή την ερώτηση μου είναι οτι η καρδιά ορίζει το μυαλό και όχι το αντίθετο. Αλλά τι γίνεται όταν η καρδιά επιθυμεί τον λάθος άνθρωπο; Αυτόν που μόνο την πληγώνει, αυτόν που δεν την εκτιμά; Προσπαθώ να βάλω ένα τέλος, να πάψω να σκέφτομαι, γιατί κρατάει καιρό αυτή η κολώνια και πια με έχει διαλύσει. Πως να πείσεις την καρδιά σου να μη νιώθει; Κάποιοι θα πούνε με το πέρασμα του χρόνου, όλα περνάνε. Κι αν δεν περνάνε; Κι αν έχει περάσει καιρός και αυτή εξακολουθεί να είναι εκεί κολλημένη; Νόμιζα πως αν βγάλω απο μέσα μου όλο μου το θυμό θα μου περάσει, το έκανα κι αυτό, αλλά τίποτα, εξακολουθώ να νιώθω άδεια. Δε βρίσκω λύση... Κάπου διάβασα πως οτι δεν λύνεται πρέπει να κόβεται. Αυτό έκανα χθές. Έλπιζω να περάσει...

Muddy river of loneliness...

Όταν φεύγει κάτι που αγαπάς...

        Και κάπως έτσι τελειώνει... Απόψε ένιωσα τον πόνο της απώλειας. Όχι δεν ήθελα να χαθεί απο τη ζωή μου αυτός ο άνθρωπος, τον εκτίμησα για την ποιότητα του χαρακτήρα του, τη σταθερότητα των απόψεων του, την καλοσύνη του, τη δυναμή του, ακόμα και γι'αυτή την κατ΄εμέ παράλογη λογική του, για όλα όσα με άφησε να δω και για όλα όσα μου έμαθε. Επέλεξε όμως να φύγει μακρυά... 

       Ας είναι...Η επιλογή του είναι απολύτως σεβαστή. Δε θα προσπαθήσω, ξέρω πως δε θα ήθελε κάτι τέτοιο απο μένα. Έφυγε γιατί έπρεπε. Γιατί κατάλαβε πως δε γινόταν αλλιώς. Έρχονται στιγμές όμως, που η σκέψη μου γυρίζει εκεί και θλίβομαι. Θέλω να πιστεύω οτι όταν νιώθουμε κάτι αληθινό, ποτέ δε χάνεται και πως κάποια στιγμή θα πιούμε πάλι αυτόν τον καφέ στο μαγαζάκι στο Σύνταγμα και θα συζητάμε για τις υπέροχες φιλοσοφικές αναζητήσεις μας. 

      Μου λείπει...Σκέφτηκα όλα όσα μου λέγε, τα κράτησα όλα σαν πολύτιμο θησαυρό. Είναι μέσα μου και αυτό τίποτα δε μπορεί να το αλλάξει, ούτε ο χρόνος, ούτε η λήθη. Ξέρω όμως πως όσοι άνθρωποι είναι να μείνουν κοντά μας δε φεύγουν για πάντα, κάποια στιγμή βρίσκουν το δρόμο της επιστροφής. Όταν χαρίζεις ένα κομμάτι σου, να το κάνεις εκεί που αξίζει, έτσι θα νιώθεις οτι παρόλο που λείπει απο σένα, το έχει κάποιος που το εκτιμήσε και το κράτησε.

Μάνα...

Αφιερωμένο σ' εκείνη...

       Είμαι πάλι εδώ στο εφηβικό μου δωμάτιο, ανάμεσα στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων και νιώθω σαν να μην πέρασε μια μέρα απο τότε που έφυγα. Το πατρικό μου σπίτι είναι το καταφύγιο μου, κάθε φορά που έρχομαι νιώθω τόσο ασφαλής, σχεδόν άτρωτη.

    Μάνα πόσες φορές έπεσα στην αγκαλιά σου κλαίγοντας από τα παθήματα της ζωής, πόσες φορές με χάιδεψες, με φίλησες και μου είπες μη φοβάσαι εγώ είμαι εδώ για σένα... Να ξερες πως νιώθω αυτή τη στιγμή...

        Έρχονται στη σκέψη μου, όλες οι στιγμές μας, καλές και κακές, εκείνες που σε έκαναν να φουσκώνεις απο περηφάνεια που είμαι κόρη σου κι εκείνες που σε έκαναν να κλαίς γιατί σε πίκραινα. Πόσα έχεις υπομείνει κι όμως στέκεις εκεί, βράχος πάντα δίπλα μου.

    Θυμάμαι μου λεγες θα γίνεις Μάνα και θα καταλάβεις... Κι εγώ γελούσα και σε κορόιδευα, σου έλεγα σιγά μη γίνω σαν κι εσένα.

         Αχ Μάνα... Γύριζα αργά το βράδυ κι εσύ περίμενες ξύπνια να ακούσεις τα κλειδιά στην πόρτα, να σιγουρευτείς οτι είμαι καλά. Και τις μέρες που δείλιαζα  δεν έφευγες απ' το πλευρό μου, είσαι δυνατή μου λεγες όλα τα μπορείς. Κι όταν έκανα την επανάσταση μου και σου φώναζα και δεν ήθελα να σε βλέπω, εσύ πάντα εκεί... Τα υπέμενες όλα. Εσύ με ξέρεις πιο πολύ απ' όλους και το σπουδαιότερο είναι οτι με αγαπάς χωρίς όρους, χωρίς μέτρο, με αγαπάς γι' αυτό που είμαι, ότι κι αν είναι αυτό. Το ξέρω οτι δεν ήμουν εύκολο παιδί ούτε εξελίχθηκα σε εύκολο άνθρωπο αλλά αυτή είμαι και μου αρέσει που διαφέρω. Κάποια στιγμή μου είχες πει, γιατί παιδί μου υποφέρεις; Γιατί δε μπορείς να ευτυχίσεις; Που έκανα λάθος;

        Πουθενά δεν έκανες λάθος. Με μεγάλωσες όσο καλύτερα μπορούσες, μου έδωσες όλη σου την ψυχή. Η  ευτυχία Μάνα είναι οι στιγμές μου μαζί σου, οι στιγμές μου με την κόρη μου, οι στιγμές της απόλυτης μοναξιάς μου, η ευτυχία είναι στιγμές... κι εγώ Μάνα είμαι ευτυχισμένη...Μη φοβάσαι για μένα και μην ανησυχείς, πάντα τα καταφέρνω.

Μεγαλώνω...

    Σήμερα έκλεισα τα 29 μου χρόνια σε αυτή τη ζωή. Είχα αρκετό καιρό να γράψω, χρειαζόμουν λίγο χρόνο με τον εαυτό μου και ο Σεπτέμβρης σαν μήνας ενδείκνυται για να κάνω την ανασκόπηση μου. Ένεκα λοιπόν και της ημέρας σκέφτηκα πως είναι μια καλή ευκαιρία για να αναρτήσω τις διαπιστώσεις μου...

    Στα 29 μου έτη λοιπόν έχω φάει αρκετές σφαλιάρες από τη ζωή. Βλεπέτε δεν έμαθα ποτέ το μέτρο, ούτε τα πήγαινα καλά με τους συμβιβασμούς. Δε λέω πως δεν προσπάθησα, όλοι λίγο πολύ προσπαθούμε να ταιριάξουμε κάπου, να γίνουμε μέρος του συνόλου, έλα όμως που δε μου βγαίνει...Η υπομονή είναι μια αρετή που δεν κατάφερα να την κατακτήσω. Παρόλα αυτά συνεχίζω να πολεμώ με τον εαυτό μου καθημερινά. 

        Το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου το κέρδισα. Έχω την Ελπίδα μου...Το όνομα της δεν  είναι τυχαίο, είναι η δύναμη μου για να συνεχίσω να παλεύω, η ελπίδα οτι μια μέρα όλα τα σύννεφα θα χαθούν και θα κοιτάζω τον κόσμο γύρω μου μόνο με χαμόγελο. Μου έμαθε πως όταν στη ζωή μας έρχονται αναποδιές εμείς πρέπει να τις κοιτάμε κατάματα και να λέμε ΄΄είμαι πιο δυνατός από σένα δε μπορείς να με νικήσεις΄΄.

      Στη μέχρι τώρα ζωή μου γνώρισα πολλούς ανθρώπους, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν  περαστικοί... Ήρθαν για λίγο και μετά χάθηκαν σαν να μην υπήρξαν ποτέ, άλλοι έμειναν για κάποιο χρονικό διάστημα με σκοπό να  με προετοιμάσουν  γι' αυτούς τους λίγους που εξακολουθούν να βρίσκονται κοντά μου. Είμαι τυχερή γιατί κατάφερα να έχω δίπλα μου καλούς φίλους που με αγαπάνε γι' αυτό που είμαι. 

        Σχετικά με τους άνδρες της ζωής μου τα συμπεράσματα είναι πολλά... Λίγα όμως απ' αυτά είναι πως η αγάπη γι' αυτούς είναι μια έννοια πολύ παρεξηγημένη και εύκολη στα λόγια. Πολλές φορές αγάπη εννοούν την οικονομική αποκατάσταση, την επαγγελματική αποκατάσταση και εννίοτε ένα απελπισμένο πήδημα. Βέβαια υπήρξαν και οι άνδρες που πραγματικά με αγάπησαν αλλά στην αγάπη όπως έχει γράψει και ο μέγας Καζατζάκης τα δύο γίνονται ένα, όταν αγαπάει μόνο ο ένας δεν υφίσταται αγάπη. Μου έμαθαν πως όσο και να πληγωθείς, όσο και να κλάψεις για έναν χαμένο έρωτα, μετά απο λίγο καιρό θα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Ο έρωτας με έρωτα περνάει. Και τέλος μου έμαθαν πως οι άνδρες περνούν μαμά... Τίποτα δε μένει για πάντα, μόλις ξεφτίσει ο πρώτος ενθουσιασμός επιστρέφεις στο μηδέν.

       Χαμογελάω για τις τρέλες μου το τελευταίο διάστημα. Οτι μου ερχόταν στο κεφάλι το έκανα και το ομολογώ πως δε μετανιώνω για τίποτα, καλό ή κακό, όλα ήταν απίστευτες εμπειρίες. Γνώρισα ανθρώπους, άλλοι έμειναν, άλλοι ήταν περαστικοί, έκανα ταξίδια, τόλμησα να κυνηγήσω τα θέλω μου... Έκλαψα, θύμωσα, γέλασα, ερωτεύτηκα. Πόσο όμορφα συναισθήματα...        Συνειδητοποίησα πως οτι είναι να κρατηθεί σε αυτή τη ζωή, βρίσκει πάντα τον τρόπο να στο υπενθυμίζει, ώστε να μην το ξεχνάς. Νιώθω καλά με μένα και όπως λεέι κι ένας φίλος μου τα χω καλά με τα έντερα μου. Προσπαθώ να ζώ όσο καλύτερα μπορώ με αυτά που έχω και να μην αφήνω τη ζωή μου έρμαιο στις απαιτήσεις των άλλων, πλέον δίνομαι μόνο εκέι που αξίζει και επιλέγω να κρατάω μόνο οτι μου κάνει καλό και με γεμίζει.

Soulmate...

Περίεργη διάθεση απόψε.. Πώς να λυτρώσεις μια ψυχή από τα πάθη της; Πολλές φορές αρκεί ένα βλέμμα, μια αγκαλιά και η σιωπή τα λέει όλα. Όταν χάνεις ανθρώπους που αγαπάς, το γιατί γίνεται ανοιχτή πληγή. Η απουσία τους σε γκρεμίζει. Ποτέ δε θα 'σαι ο ίδιος άνθρωπος, κάτι μέσα σου λείπει, ένα κομμάτι σου έφυγε και δε θα επιστρέψει. Πρέπει να μάθεις να ζείς με τον πόνο, να τον αγαπάς τις ώρες τις μοναξιάς σου. Ο χρόνος δε γιατρεύει, απλά σε συμφιλιώνει με την απουσία. Τίποτα δε σε γιατρεύει, μέχρι το θάνατο θα έχεις πληγές, άλλες θα κλείνουν... άλλες θα ανοίγουν... τα σημάδια όμως παραμένουν ανεξίτηλα. Δεν υπάρχει τρόπος να σε κάνω να αισθανθείς καλύτερα αυτή τη στιγμή. Να ξέρεις όμως οτι υπάρχεις μέσα μου, όσο μακρυά κι αν είσαι, οτι κι αν κάνεις. Σε νιώθω... Τις στιγμές του πόνου μου, παρακαλούσα να κλείσω τα μάτια και να μην ξαναξυπνήσω. Κάφε φορά όμως ξυπνούσα και όλο κάτι καινούργιο είχε να μου δείξει το φως της ημέρας.... 

Όταν το παρελθόν επιστρέφει...

Να που συνέβη κι αυτό... Κι εκεί που τα έχεις βάλει όλα σε μια τάξη ή έστω προσπαθείς έρχεται το παρελθόν και σου χτυπάει την πόρτα. Για την  ακρίβεια η επανεμφάνιση πλέον γίνεται μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ή μηνύματος στο κινητό. Η δειλία, για να τηλεφωνήσει ή να χτυπήσει την πόρτα είναι προφανής. Η πρώτη αντίδραση ποικίλλει, ανάλογα με τις καταστάσεις. Αν πληγώθηκες, σίγουρα θα χαρείς διότι η ευκαιρία για εκδίκηση ήρθε. Αν πλήγωσες, γίνεσαι καχύποπτος. Υπάρχει βέβαια και η εκδοχή να μην έχει συμβεί τίποτε από τα δύο και απλά να το προσπέρασες χωρίς σημάδια. Πώς όμως το διαχειρίζεσαι; Αν εξακολουθείς και τρέφεις συναισθήματα ακούς την καρδιά σου και πέφτεις πάλι με τα μούτρα, αν σου πέρασε επιλέγεις να το προσεγγίζεις με πιο διπλωματικό τρόπο. Ας αναλύσουμε όμως την περίπτωση του απωθημένου παρελθόντος, αυτού που πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μας  ως κάτι μοναδικό, κάτι υπέροχο, κάτι που επειδή οι συγκυρίες δε μας άφησαν να το ζήσουμε, το κρατάμε μέσα μας σαν πολύτιμο θησαυρό. Ήρθε λοιπόν η στιγμή που το απωθημένο διεκδικεί μερίδιο στη ζωή μας και ξαφνικά ακυρώνει κάθε τι που ζούμε ή ζήσαμε. Όλοι οι  πρωην έρωτες μας, φαντάζουν ουτοπίες, τίποτα δε μας γέμισε όσο αυτό, απλά προσπαθούσαμε να ξεχαστούμε μέσα σε εφήμερα ειδύλλια, μέχρι που μας έγινε τρόπος ζωής. Τί φοβόμαστε λοιπόν; Έχουμε την ευκαιρία επιτέλους να το ζήσουμε, να πραγματωθεί ο διακαής πόθος μας, αλλά κάτι μας κρατάει πίσω. Μήπως φοβόμαστε την απομυθοποίηση; Μήπως εν τέλει μας άρεσε πιο πολύ να υπάρχει ως ιδέα μέσα μας; Δεν ξέρω τα σκέφτομαι όλα, αλλα τείνω στο να το ζήσω. Άλλωστε πόσες τέτοιες ευκαιρίες θα υπάρξουν; Οτι είναι να γίνει, θα γίνει. Τουλάχιστον θα έχω τολμήσει και θα πάψει να είναι απωθημένο. Και οι εκπλήξεις συνεχίζονται...

Στιγμές...

Στιγμές... Όλη μας η ζωή είναι στιγμές. Άλλοτε όμορφες... άλλοτε άσχημες... Τι κρατάμε όμως; 

Κρατάμε όλα εκείνα που μας έκαναν να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα μας, να ονειρευτούμε, να κλάψουμε  και να νιώσουμε για λίγο μικροί Θεοί. Όλα είναι μέσα μας...Είναι πολύ όμορφο να κάνουμε θετικές σκέψεις, ακόμη κι αν όλα γύρω μας γκρεμίζονται, ακόμη κι αν οι άνθρωποι που πιστέψαμε μας πρόδωσαν. Εμέις μένουμε εκεί χαμογελαστοί και δυνατοί. Δε φταίμε εμείς για το χαρακτήρα και τα συναισθήματα των άλλων. Εμείς απλά δίνουμε απλόχερα αυτά που μπορούμε και για όσο μπορούμε... Κάθε τι έχει μιά αρχή κι ένα τέλος. Η αρχή είναι πάντα ελπιδοφόρα, το τέλος όμως πρέπει να το δούλεψεις για να μπορέσεις να το αποδεχτείς. Όταν ξέρεις ποιός είσαι, που θες να πας και τι ζητάς μπορείς να τα προσπερνάς όλα. Έχω αποδέχτεί το γεγονός οτι τίποτε δε ζεί αιώνια, ούτε ο έρωτας, ούτε το πάθος, ούτε καν οι άνθρωποι. ΄΄Καθένας μονάχος πορευέται στον έρωτα, μονάχος στη δόξα και στο θάνατο΄΄ (Ρίτσος). Μάθε λοιπόν να αγαπάς τον εαυτό σου, γιατί μόνο αυτόν έχεις. Κι αν υπάρξουν στιγμές που κάποιος θα θελήσει να συμπορευτεί μαζί σου, μην  ξεχαστείς, θα είναι μόνο στιγμές. Όλοι και όλα έρχονται και παρέρχονται, γι΄αυτό ζήσε την κάθε στιγμή σου με όλο σου το είναι. Μην αφήνεις πίσω σου κατακάθια, τα κατακάθια σε στοιχειώνουν, οτι θέλεις να πεις κι οτι θέλεις να κάνεις, πες το και κάντο τώρα. Κανείς δε μας πληγώνει, στην ουσία αυτοπληγωνόμαστε απο τη δική μας ανεπάρκεια. Κανείς δεν έχει τη δύναμη να σε ''αγγίξει'' αν εσύ ο ίδιος δεν του το επιτρέψεις...

Δεν τα λέμε πια ποτέ...

Ελεονώρα Ζουγανέλη  -  Τα λέμε..

......

Πάλι εδώ... Σήμερα όμως είμαι απίστευτα ήρεμη... Συνειδητοποιώ σιγά σιγά πόσο με έχω ανάγκη και πόσο πολύτιμη μου είμαι. Τελικά όλα τα μπορώ μόνη μου... Ακόμη και αυτά που φαντάζουν τόσο απίθανα στους άλλους εγώ τα μπορώ. Ο άνθρωπος έχει απίστευτη δύναμη και αυτό φαίνεται συνήθως όταν αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπος με δύσκολες καταστάσεις. Δε με φοβίζει η ζωή, ούτε η μοναξιά που επιλέγω. Είναι σπουδαίο να μπορέσεις να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου και να συγχωρέσεις αυτούς που σε πλήγωσαν... Νομίζω οτι κάνεις δεν πληγώνει επι τούτου, απλά δεν έχει άλλο τρόπο να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις. Δεν είναι απαραίτητα κακόψυχος ο δειλός, απλά είναι δειλός. Χαμογελάω μέσα απο την ψυχή μου, γιατί ανακάλυψα οτι τίποτα δε μπορεί να μου κόψει τα φτερά, τίποτα και κανείς. Τις τελευταίες μέρες έκανα κάποιες εκπτώσεις στα θέλω μου, πιστεύοντας οτι άξιζε τον κόπο άλλα τελικά τις εκπτώσεις τις κάνουν οι αδύναμοι κι εγώ δεν είμαι. Ας επιλέξει λοιπόν καθένας τον τρόπο που θέλει να ζεί, σύμφωνα με αυτά που έχει να δώσει και μπορεί...

Τα μικρά διαμαντάκια της ζωής...

Επέστρεψα από ένα όμορφο και συνάμα περίεργο ταξίδι. Η εξέλιξη του ήταν απροσδόκητη αλλά αυτά είναι που κρατάς στο τέλος της διαδρομής... Ήρθα κοντά με έναν άνθρωπο που πραγματικά είναι ένα μικρό διαμαντάκι κι έζησα μοναδικές στιγμές... Πολλές φορές έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να τους καλημερίσουμε γιατί θεωρούμε και την καλημέρα μας πολύ σπουδαία για να την αναλώνουμε απο δω κι απο κει. Πόσο λάθος κάνουμε όμως... Κάπου εκεί έξω υπάρχουν τα διαμαντάκια κι εμείς προσκολλημένοι στη μιζέρια μας τα αφήνουμε να προσπερνάνε. Ανοίξτε τα μάτια και τα αυτιά σας, παρατηρήστε τους ανθρώπους γύρω σας, μιλήστε μαζί τους, πάντα κάτι έχουν να σας δώσουν. Η ζωή είναι μια ατέρμονη εξερεύνηση με σπουδαίες ανακαλύψεις....

Επιλογές...

Μένεις ή φεύγεις; Ακόμη κι αν όλα σου δείχνουν το δρόμο της φυγής πάντα ψάχνεις μια καλή δικαιολογία για να μείνεις. Γιατί όμως; Τί είναι αυτό που μας εμποδίζει να πάρουμε επιτέλους την μεγάλη απόφαση της φυγής; Στο γάμο συνήθως τα πράγματα είναι πιό μπερδεμένα... Αν υπάρχουν παιδιά τότε η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα πιο πολύ. Οι αποφάσεις μας όμως είναι αυτές που μας καθορίζουν... Θεωρώ οτι είναι καλύτερα να είσαι ευτυχισμένος μόνος, παρά εγκλωβισμένος σε ένα γάμο που δε μπορείς να ευτυχίσεις. Η δυστυχία αυτομάτως εκπέμπεται σε όλα τα πρόσωπα που απαρτίζουν αυτή την οικογένεια.Σε μια ερωτική σχέση...Τί φοβόμαστε; Οτι θα μείνουμε μόνοι μας και δε θα ξαναβρούμε άλλο σύντροφο; Η μήπως έχουμε την αυταπάτη οτι οι άνθωποι αλλάζουν. Όποιος θέλει να είναι δίπλα μας οφείλει να μας αγαπά γι' αυτό που είμαστε, χωρίς ούτε μια στιγμή να προσπαθήσει να αλλάξει κάτι από μας. Τελευταία ακούω πολύ συχνά τη λέξη συμβιβασμός. Καινούργια καραμέλα είναι αυτή; Μάθαμε να λέμε συμβιβασμός και στο βωμό του θυσιάζουμε τον εαυτό μας; Απορώ πως το ανέχονται αυτό κάποιοι άνθρωποι. ''Αν δε συμβιβαστείς θα είσαι πάντα μόνη'' ΟΧΙ ΡΕ ΦΙΛΕ δε μου κάνεις και δε συμβιβάζομαι. Αγάπα με γι' αυτό που είμαι, μπορείς; Έχεις τη δύναμη; Αν ναι έλα πιάσε μου το χέρι και φύγαμε, αν όχι ψάξε να βρείς αυτό που πραγματικά μπορείς να αντέξεις. Παθιάζομαι, ζηλεύω, πληγώνομαι, ερωτεύομαι, τρελλαίνομαι, γιατί έτσι μόνο μπορώ να νιώθω. Οι μετριότητες είναι για τους μέτριους. Δε φοβάμαι να σου πω όλα όσα νιώθω αλλά για να συμπορευτούμε οφείλεις να με κοιτάς στα μάτια και να μου λες είμαι εδώ για σένα κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάνε πράξη τον ερωτά σου κι εγώ θα σου δώσω όλη μου την ψυχή. Έτσι είμαι, αν με λατρέψεις θα γίνω δική σου, αν φοβάσαι... καλύτερα  να φύγεις. Και τα συναισθήματα; Όπως έχω ξαναπεί τα συναισθήματα δεν είναι διακόπτης για να τα ανοιγοκλείνουμε, ακόμη κι αν δεν είναι αμοιβαία, πάλι εσύ είσαι κερδισμένος, γιατί μπορείς να νιώθεις.  ΕΕΕΕ!! Ξυπνήστε επιτέλους και ζήστε. Ζήστε όσο πιο έντονα μπορείτε, αγαπήστε όσο πιο δυνατά μπορείτε, κάντε έρωτα κάθε μέρα, όχι γιατί το αύριο είναι αβέβαιο αλλά γιατί μόνο έτσι οφείλουμε να υπάρχουμε.

αφιερωμένο... αντίο...

Μόνο οι δειλοί κρύβονται πίσω απο τη σιωπή...

       Η σιωπή δεν είναι λύση. Η αλήθεια είναι... Αλλά θέλει πολύ μαγκιά για να μπορέσεις να πείς την αλήθεια γνωρίζοντας οτι θα αποκαλυφθούν οι αδυναμίες σου. Προσεγγίζουμε ανθρώπους προσδοκώντας πάντα να κερδίσουμε κάτι. Είτε αυτό λέγεται φιλία, είτε ερωτική σχεση ή ακόμη και μια νύχτα πάθους. Πόσο δύσκολο είναι να πείς την αλήθεια στον  άνθρωπο που έχεις απέναντι σου; Γιατί κρυβόμαστε πίσω απο πλασματικούς χαρακτήρες ώστε να μπορέσουμε να κερδίσουμε αυτό που θέλουμε χώρις να μας ενδιαφέρει το αν πληγώσουμε τους άλλους; Δεν την αντέχω την υποκρισία, μου προκαλεί αηδία... Προτιμώ να έχω δίπλα μου αληθινούς ανθρώπους με όλες τους τις αδυναμίες και τα πάθη παρά τους δήθεν περπατημένους που στην πρώτη δυσκολία την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Οι δειλοί με τους δειλούς... και η αναζήτηση συνεχίζεται...

Ζω...

Νύχτες...Γεμάτες σκέψεις...Δεν θέλω να κλείσω τα μάτια, δεν θέλω τα όνειρα μου να σβήσουν μόλις ξυπνήσω. Είμαι εδώ και ονειρεύομαι με τα μάτια ορθάνοιχτα. Θα περιμένω το χάραμα να φωτίσει την ψυχή μου..Απόψε με πλημμυρίζουν τόσο έντονα συναισθήματα και αφήνομαι στο έλεος τους. Μαγεία είναι...Θέλω να φωνάξω δυνατά. να τους ξυπνήσω όλους, να σταθούν για μια στιγμή και να κοιτάξουν τον ουρανό, να συνειδητοποιήσουν πόση ομορφιά χάνουν όταν κλείνουν τα μάτια....

Θα λεγε κάποιος πως είμαι ερωτευμένη. Ε ναί λοιπόν είμαι! Είμαι ερωτευμένη με την ίδια τη ζωή...

Όχι, δεν έχω ενοχές. Η απόλυτη ευτυχία κι η γνώση εκείνου που ζητάς δεν σου αφήνει ποτέ ενοχές. Ενοχές σου αφήνουν όλα εκείνα που δεν έζησες, όχι γιατί δεν μπόρεσες ,αλλά γιατί φοβήθηκες την δύναμη τους ,την μαγεία τους. Όλη εκείνη την μαγεία που μια ζωή αναζητάς κι όταν σου πέφτει στο κεφάλι σαν ευλογία ,την αρνείσαι χωρίς ουσιαστικό λόγο παρά μόνο επειδή διστάζεις να πας παραπέρα ,να δεις τι γίνεται μέσα από το σύνορο που σ έχουν φυλακίσει. Κι όταν περνούν τα χρόνια και οι εποχές ,και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την ανελέητη φθορά, θυμάσαι, σκέφτεσαι και σε πιάνουν όλοι οι φόβοι, όλες οι απελπισίες. Γιατί είναι ανάγκη να είσαι δυνατός.

Μόνοι γεννιόμαστε, μόνοι πεθαίνουμε και τίποτα δεν μας μένει πέρα από τις στιγμές που ζήσαμε. Τις όμορφες. Όλες εκείνες που ξεπέρασαν για λίγο την μιζέρια και την θλίψη , όλες εκείνες που ταυτίστηκαν μαζί μας, που ανήκουν πια μόνο σε μας.

Επειδή πάνω απ όλα, θέλει τόλμη η ζωή, θέλει πολλά κότσια η ευτυχία. Κι η μοίρα δεν είναι κάτι απλό κι ουδέτερο, αλλά κάτι που πλάθεται όπως το θες. Οι δυστυχίες που έρχονται παλεύονται .Οι ευτυχίες που δεν λένε να φανούν είναι εκείνες που γίνονται οι εφιάλτες μιας ζωής. Όλες εκείνες οι μικρές σπίθες που μας δίνονται έτοιμες, ολοζώντανες κάθε μέρα και τις αφήνουμε να χαθούν σαν να μην υπήρξαν είναι τα απωθημένα που δεν θα μας αφήσουν να γεράσουμε με αξιοπρέπεια. 

                                                                                                                                 Εύα Ομηρόλη

                                                                                                                Οι Αναλφάβητοι του Έρωτα

Καλή αρχή...

Και κάπως έτσι συνεχίζεται το έργο...

       Καθημερινή πάλη με όλα. Εργασία, υποχρεώσεις, οικογένεια κλπ κλπ. Το καλοκαιράκι όμως ήρθε και σε λίγες μέρες ξεκινάει η άδεια. Επιτέλους θα καθαρίσει το μυαλό και η ψυχή θα ησυχάσει...

         Κατάφερα να απωθήσω τις σκέψεις μου τις τελευταίες μέρες και ομολογώ οτι μου έκανε καλό. Δε με απασχολούσε τίποτα, οτι πληροφορίες ελάμβανα τις απομάκρυνα στο δευτερόλεπτο. Γνώρισα ανθρώπους, μιλούσα μαζί τους και δεν είχα συγκρατήσει καν τα ονοματά τους. 

Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η ανάγκη που έχουμε οι περισσότεροι να μιλάμε για όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Μονίμως ψάχνουμε έναν εθελοντή ακροατή, ο οποίος δε θέλουμε να μας κρίνει αλλα θέλουμε να ακούει και να συμφωνεί. Το είχα πάθει κι εγώ τελευταία, μιλούσα μιλούσα μιλούσα και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να υπάρχει κάποιος να ακούει και να συμφωνεί με τις σκέψεις μου. 

         Το αποτέλεσμα όμως δε με ικανοποίησε...

Αντίθετα ένιωσα να αδειάζω χωρίς λόγο. Είναι ανούσιο να μιλάς όταν δεν υπάρχει αντίλογος, ένας λόγος που να σε κάνει να σκεφτείς, να προβληματιστείς. Αναλώνουμε το χρόνο μας τόσο άσκοπα λες και ξέρουμε οτι θα ζούμε αιώνια και πάντα θα υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι να μας ακούνε. 

Αποφάσισα να αλλάξω σενάριο, εκεί με οδήγησε το πάθημα των τελευταίων μηνών. Η ζωή είναι τόσο μικρή και αυτά που θέλω να γνωρίσω, να αισθανθώ και να γευτώ τόσα πολλά που πρέπει να ξεκινήσω τώρα. Αγαπώ τη ζωή αυτό είναι το συμπέρασμα. Απο δω και πέρα ούτε ένα λεπτό δε θα αφήσω να φύγει άσκοπα... Καλή αρχή!!!

Ζήσε...

   

  Ένα ερώτημα με βασανίζει...Πρωταγωνιστής ή θεατής αυτής της ζωής; Τί είναι τελικά πιο συμφέρον; 

       Οι περισσότεροι θα πουν αμέσως πρωταγωνιστής, ελάχιστοι όμως είναι στην πραγματικότητα πρωταγωνιστές. Μάθαμε να ζούμε τη ζωή των άλλων, να υπακούμε σε κανόνες και στερεότυπα, να βλέπουμε με το κιάλι τα θέλω μας και ο φόβος να μη μας αφήνει ούτε καν να τα σκεφτούμε. Είμαστε τόσο δειλοί για να πράξουμε, τόσο δειλοί για να επαναστατήσουμε που κάθε μέρα βουλιάζουμε όλο και περισσότερο στο βούρκο που μας επέβαλαν. 

       Σήμερα επιβεβαιώθηκα γι' ακόμη μια φορά, αλλά παρ' όλα αυτά ένιωσα πληγωμένη,  πονάει η καρδιά μου. Είχα πολύ καιρό να νιώσω αυτό το συναίσθημα. Θύμωσα με τον εαυτό μου για τη δειλία κάποιων ανθρώπων. Τελικά το πιο εύκολο είναι να φεύγεις και να παραιτείσαι, να μένεις θεατής της ζωής σου, γιατί τα πρέπει σου δε σου επιτρέπουν να τολμήσεις.
       Τα συναισθήματα όμως δεν τα ορίζουμε, δεν είναι διακόπτης για να τα ανοιγοκλείνουμε. Ένιωσα, νιώθω και είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Ο Ρίτσος έγραψε : Οι ευτυχισμένες και οι δυστυχισμένες στιγμές στη ζωή μας είναι κέρδος. Οι στιγμές που δε ζούμε τίποτα είναι ο χαμένος χρόνος. 

        

Όσο μπορώ....

      Κάποτε αυτή τη φράση την αποτύπωσα στο σώμα μου, έτσι με ακολουθεί αρκετά χρόνια θυμιζοντάς μου κάθε φορά , πως μπορώ... Υπάρχουν στιγμές που λυγίζω και θέλω να τα παρατήσω όλα, να χαθώ από τη ζωή μου... Τελευταία παλεύω με το ανικανοποίητο της ψυχής μου και το κακό είναι πως διαπιστώνω οτι η περίπτωση μου είναι ανίατη. Συνήθως παραμιλάω και προσπαθώ να με πείσω οτι θα πρέπει να είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση οφείλω να δίνω στους γύρω μου. Δεν ξέρω αν είναι αχαριστία ή απληστία, το μόνο σίγουρο είναι πως μου δημιουργούνται πάλι τάσεις φυγής. Είναι τόσο κακό να μην αρκείσαι σε μία ''ήσυχη΄΄ ζωή; Νιώθω να πνίγομαι και κάθε μέρα που περνά σφίγγει όλο και πιο πολύ η θηλιά γύρω μου. Οι αποφάσεις όμως πλέον δεν αφορούν μόνο εμένα. Έχω πάψει να είμαι μονάδα εδώ και καιρό και γι'αυτό επιμένω να ψάχνω τη λύση του θεματός μου. 

     Κι αν τελικά δε μπορείς άλλο; Τοτέ τι κάνεις; Σε διαφορετική περίπτωση θα έριχνα μια ωραιότατη μούντζα και φτού κι απ' την  αρχή. Τώρα όμως; Τα σκέφτομαι όλα, τα ζυγίζω όλα. Κάποιος πρόσφατα μου είπε οτι στη ζωή πρέπει να είμαστε εγκρατείς και να μην αφήνουμε το συναίσθημα να μας καθοδηγεί. Αν κλείσω σε ένα μπαούλο τα συναισθήματα μου και συνεχίσω μόνο με τη λογική θα πεθάνω το αμέσως επόμενο λεπτό. Είμαι άνθρωπος που ζώ και αναπνέω για τα πάθη μου...και το θέμα είναι οτι γνωρίζω πως δε μου βγαίνει πάντοτε σε καλό. Έχω κάνει λάθη και συνεχίζω να κάνω αλλά τι νόημα θα είχε η ζωή αν όλα ήταν επίπεδα και τέλεια;