Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Όσο μπορώ....

      Κάποτε αυτή τη φράση την αποτύπωσα στο σώμα μου, έτσι με ακολουθεί αρκετά χρόνια θυμιζοντάς μου κάθε φορά , πως μπορώ... Υπάρχουν στιγμές που λυγίζω και θέλω να τα παρατήσω όλα, να χαθώ από τη ζωή μου... Τελευταία παλεύω με το ανικανοποίητο της ψυχής μου και το κακό είναι πως διαπιστώνω οτι η περίπτωση μου είναι ανίατη. Συνήθως παραμιλάω και προσπαθώ να με πείσω οτι θα πρέπει να είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση οφείλω να δίνω στους γύρω μου. Δεν ξέρω αν είναι αχαριστία ή απληστία, το μόνο σίγουρο είναι πως μου δημιουργούνται πάλι τάσεις φυγής. Είναι τόσο κακό να μην αρκείσαι σε μία ''ήσυχη΄΄ ζωή; Νιώθω να πνίγομαι και κάθε μέρα που περνά σφίγγει όλο και πιο πολύ η θηλιά γύρω μου. Οι αποφάσεις όμως πλέον δεν αφορούν μόνο εμένα. Έχω πάψει να είμαι μονάδα εδώ και καιρό και γι'αυτό επιμένω να ψάχνω τη λύση του θεματός μου. 
     Κι αν τελικά δε μπορείς άλλο; Τοτέ τι κάνεις; Σε διαφορετική περίπτωση θα έριχνα μια ωραιότατη μούντζα και φτού κι απ' την  αρχή. Τώρα όμως; Τα σκέφτομαι όλα, τα ζυγίζω όλα. Κάποιος πρόσφατα μου είπε οτι στη ζωή πρέπει να είμαστε εγκρατείς και να μην αφήνουμε το συναίσθημα να μας καθοδηγεί. Αν κλείσω σε ένα μπαούλο τα συναισθήματα μου και συνεχίσω μόνο με τη λογική θα πεθάνω το αμέσως επόμενο λεπτό. Είμαι άνθρωπος που ζώ και αναπνέω για τα πάθη μου...και το θέμα είναι οτι γνωρίζω πως δε μου βγαίνει πάντοτε σε καλό. Έχω κάνει λάθη και συνεχίζω να κάνω αλλά τι νόημα θα είχε η ζωή αν όλα ήταν επίπεδα και τέλεια;
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου