Δε θα με ξεχάσεις...

 Ίσως ακούγεται εγωιστικό, αλλά αυτή είναι η αλήθεια, ποτέ δε θα με ξεχάσεις. Άνθρωποι σταθμοί στη ζωή μας πως είναι δυνατόν να ξεχαστούν; Όσα χρόνια κι αν περάσουν, οσο μακρυά μας κι αν βρίσκονται, μας έχουν στιγματίσει με την παρουσία τους. Δεν ξέρω αν θέλω να κλάψω ή να γελάσω, σίγουρα όμως είμαι πολύ αναστατωμένη. Σας έχει τύχει να μην ξέρετε πως να νιώσετε; Να μην ξέρετε τι σας φταίει; Η μάλλον για να το θέσω καλύτερα, αυτό που σας φταίει να μην εξαρτάται απο σας; Να κοιμάστε και να ξυπνάτε σε μια συναισθηματική αβεβαιότητα; Έτσι νιώθω σήμερα. Θυμώνω με τον εαυτό μου όμως, που άφησα γι' ακόμη μια φορά να με συνεπάρει μια κατάσταση, που ενδόμυχα ήξερα πως πάλι θα με πληγώσει. Γιατί δε μπορώ να με συγκρατήσω; Συνήθως η απάντηση σε αυτή την ερώτηση μου είναι οτι η καρδιά ορίζει το μυαλό και όχι το αντίθετο. Αλλά τι γίνεται όταν η καρδιά επιθυμεί τον λάθος άνθρωπο; Αυτόν που μόνο την πληγώνει, αυτόν που δεν την εκτιμά; Προσπαθώ να βάλω ένα τέλος, να πάψω να σκέφτομαι, γιατί κρατάει καιρό αυτή η κολώνια και πια με έχει διαλύσει. Πως να πείσεις την καρδιά σου να μη νιώθει; Κάποιοι θα πούνε με το πέρασμα του χρόνου, όλα περνάνε. Κι αν δεν περνάνε; Κι αν έχει περάσει καιρός και αυτή εξακολουθεί να είναι εκεί κολλημένη; Νόμιζα πως αν βγάλω απο μέσα μου όλο μου το θυμό θα μου περάσει, το έκανα κι αυτό, αλλά τίποτα, εξακολουθώ να νιώθω άδεια. Δε βρίσκω λύση... Κάπου διάβασα πως οτι δεν λύνεται πρέπει να κόβεται. Αυτό έκανα χθές. Έλπιζω να περάσει...