Μάνα...

Αφιερωμένο σ' εκείνη...

       Είμαι πάλι εδώ στο εφηβικό μου δωμάτιο, ανάμεσα στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων και νιώθω σαν να μην πέρασε μια μέρα απο τότε που έφυγα. Το πατρικό μου σπίτι είναι το καταφύγιο μου, κάθε φορά που έρχομαι νιώθω τόσο ασφαλής, σχεδόν άτρωτη.

    Μάνα πόσες φορές έπεσα στην αγκαλιά σου κλαίγοντας από τα παθήματα της ζωής, πόσες φορές με χάιδεψες, με φίλησες και μου είπες μη φοβάσαι εγώ είμαι εδώ για σένα... Να ξερες πως νιώθω αυτή τη στιγμή...

        Έρχονται στη σκέψη μου, όλες οι στιγμές μας, καλές και κακές, εκείνες που σε έκαναν να φουσκώνεις απο περηφάνεια που είμαι κόρη σου κι εκείνες που σε έκαναν να κλαίς γιατί σε πίκραινα. Πόσα έχεις υπομείνει κι όμως στέκεις εκεί, βράχος πάντα δίπλα μου.

    Θυμάμαι μου λεγες θα γίνεις Μάνα και θα καταλάβεις... Κι εγώ γελούσα και σε κορόιδευα, σου έλεγα σιγά μη γίνω σαν κι εσένα.

         Αχ Μάνα... Γύριζα αργά το βράδυ κι εσύ περίμενες ξύπνια να ακούσεις τα κλειδιά στην πόρτα, να σιγουρευτείς οτι είμαι καλά. Και τις μέρες που δείλιαζα  δεν έφευγες απ' το πλευρό μου, είσαι δυνατή μου λεγες όλα τα μπορείς. Κι όταν έκανα την επανάσταση μου και σου φώναζα και δεν ήθελα να σε βλέπω, εσύ πάντα εκεί... Τα υπέμενες όλα. Εσύ με ξέρεις πιο πολύ απ' όλους και το σπουδαιότερο είναι οτι με αγαπάς χωρίς όρους, χωρίς μέτρο, με αγαπάς γι' αυτό που είμαι, ότι κι αν είναι αυτό. Το ξέρω οτι δεν ήμουν εύκολο παιδί ούτε εξελίχθηκα σε εύκολο άνθρωπο αλλά αυτή είμαι και μου αρέσει που διαφέρω. Κάποια στιγμή μου είχες πει, γιατί παιδί μου υποφέρεις; Γιατί δε μπορείς να ευτυχίσεις; Που έκανα λάθος;

        Πουθενά δεν έκανες λάθος. Με μεγάλωσες όσο καλύτερα μπορούσες, μου έδωσες όλη σου την ψυχή. Η  ευτυχία Μάνα είναι οι στιγμές μου μαζί σου, οι στιγμές μου με την κόρη μου, οι στιγμές της απόλυτης μοναξιάς μου, η ευτυχία είναι στιγμές... κι εγώ Μάνα είμαι ευτυχισμένη...Μη φοβάσαι για μένα και μην ανησυχείς, πάντα τα καταφέρνω.

Μεγαλώνω...

    Σήμερα έκλεισα τα 29 μου χρόνια σε αυτή τη ζωή. Είχα αρκετό καιρό να γράψω, χρειαζόμουν λίγο χρόνο με τον εαυτό μου και ο Σεπτέμβρης σαν μήνας ενδείκνυται για να κάνω την ανασκόπηση μου. Ένεκα λοιπόν και της ημέρας σκέφτηκα πως είναι μια καλή ευκαιρία για να αναρτήσω τις διαπιστώσεις μου...

    Στα 29 μου έτη λοιπόν έχω φάει αρκετές σφαλιάρες από τη ζωή. Βλεπέτε δεν έμαθα ποτέ το μέτρο, ούτε τα πήγαινα καλά με τους συμβιβασμούς. Δε λέω πως δεν προσπάθησα, όλοι λίγο πολύ προσπαθούμε να ταιριάξουμε κάπου, να γίνουμε μέρος του συνόλου, έλα όμως που δε μου βγαίνει...Η υπομονή είναι μια αρετή που δεν κατάφερα να την κατακτήσω. Παρόλα αυτά συνεχίζω να πολεμώ με τον εαυτό μου καθημερινά. 

        Το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου το κέρδισα. Έχω την Ελπίδα μου...Το όνομα της δεν  είναι τυχαίο, είναι η δύναμη μου για να συνεχίσω να παλεύω, η ελπίδα οτι μια μέρα όλα τα σύννεφα θα χαθούν και θα κοιτάζω τον κόσμο γύρω μου μόνο με χαμόγελο. Μου έμαθε πως όταν στη ζωή μας έρχονται αναποδιές εμείς πρέπει να τις κοιτάμε κατάματα και να λέμε ΄΄είμαι πιο δυνατός από σένα δε μπορείς να με νικήσεις΄΄.

      Στη μέχρι τώρα ζωή μου γνώρισα πολλούς ανθρώπους, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν  περαστικοί... Ήρθαν για λίγο και μετά χάθηκαν σαν να μην υπήρξαν ποτέ, άλλοι έμειναν για κάποιο χρονικό διάστημα με σκοπό να  με προετοιμάσουν  γι' αυτούς τους λίγους που εξακολουθούν να βρίσκονται κοντά μου. Είμαι τυχερή γιατί κατάφερα να έχω δίπλα μου καλούς φίλους που με αγαπάνε γι' αυτό που είμαι. 

        Σχετικά με τους άνδρες της ζωής μου τα συμπεράσματα είναι πολλά... Λίγα όμως απ' αυτά είναι πως η αγάπη γι' αυτούς είναι μια έννοια πολύ παρεξηγημένη και εύκολη στα λόγια. Πολλές φορές αγάπη εννοούν την οικονομική αποκατάσταση, την επαγγελματική αποκατάσταση και εννίοτε ένα απελπισμένο πήδημα. Βέβαια υπήρξαν και οι άνδρες που πραγματικά με αγάπησαν αλλά στην αγάπη όπως έχει γράψει και ο μέγας Καζατζάκης τα δύο γίνονται ένα, όταν αγαπάει μόνο ο ένας δεν υφίσταται αγάπη. Μου έμαθαν πως όσο και να πληγωθείς, όσο και να κλάψεις για έναν χαμένο έρωτα, μετά απο λίγο καιρό θα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Ο έρωτας με έρωτα περνάει. Και τέλος μου έμαθαν πως οι άνδρες περνούν μαμά... Τίποτα δε μένει για πάντα, μόλις ξεφτίσει ο πρώτος ενθουσιασμός επιστρέφεις στο μηδέν.

       Χαμογελάω για τις τρέλες μου το τελευταίο διάστημα. Οτι μου ερχόταν στο κεφάλι το έκανα και το ομολογώ πως δε μετανιώνω για τίποτα, καλό ή κακό, όλα ήταν απίστευτες εμπειρίες. Γνώρισα ανθρώπους, άλλοι έμειναν, άλλοι ήταν περαστικοί, έκανα ταξίδια, τόλμησα να κυνηγήσω τα θέλω μου... Έκλαψα, θύμωσα, γέλασα, ερωτεύτηκα. Πόσο όμορφα συναισθήματα...        Συνειδητοποίησα πως οτι είναι να κρατηθεί σε αυτή τη ζωή, βρίσκει πάντα τον τρόπο να στο υπενθυμίζει, ώστε να μην το ξεχνάς. Νιώθω καλά με μένα και όπως λεέι κι ένας φίλος μου τα χω καλά με τα έντερα μου. Προσπαθώ να ζώ όσο καλύτερα μπορώ με αυτά που έχω και να μην αφήνω τη ζωή μου έρμαιο στις απαιτήσεις των άλλων, πλέον δίνομαι μόνο εκέι που αξίζει και επιλέγω να κρατάω μόνο οτι μου κάνει καλό και με γεμίζει.