The stranger you...

Καλώς ήρθες  λοιπόν ξένε…  Περίεργο αν σκεφτείς το πώς και το γιατί, αλλά στη ζωή ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου χτυπήσει την πόρτα και σε τι φάση της ζωής σου. Κι εκεί  που νομίζεις ότι όλα έχουν πάρει το δρόμο τους, έχεις βάλει σε εφαρμογή το plan B και ξεκινάς να το ζείς, έρχεται μια καλή μέρα ή μάλλον νύχτα και σου ανατρέπει τα δεδομένα. Έτσι λοιπόν αρχίζουν τα διλήμματα και το μυαλό ασυμμάζευτο να σε πηγαίνει όπου θέλει εκείνο. Σκέφτεσαι….Που να μπαίνεις τώρα σε διαδικασίες, να πρέπει να εξηγείς, να πρέπει να εμπιστευθείς και ξανά από την αρχή. Και το μετα; Πάλι να φας τα μούτρα σου και πάλι να ξενυχτάς και να πνίγεις τον πόνο σου σε εξομολογητές φίλους και ποτά; Τις βαρέθηκα τις ανούσιες σχέσεις, να είμαι απλά για να είμαι, χωρίς κανείς από αυτούς να μπορεί να με καταλάβει. Θέλω να ερωτευτώ παράφορα, να κοιτάζω τον άλλο και να λιώνω, να κοιμάμαι και να ξυπνάω  με χαμόγελο, επειδή ξέρω ότι είναι εκεί. Να μη σκέφτομαι τί πώς και γιατί, μόνο να νιώθω. Βέβαια θα μου πεις, ότι όσοι την έχουν πατήσει από σχέσεις είναι καχύποπτοι και δεν ξεκλειδώνουν εύκολα τα συναισθήματά τους, ως πότε όμως θα βλέπουμε γύρω μας φοβισμένους ανθρώπους; Όχι ρε φίλε… Πληγώθηκες, οκ δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Η ζωή είναι τόσο όμορφη, άνοιξε το μυαλό και την καρδιά σου και πες ‘’εγώ το έζησα με όλο μου το είναι’’, ‘’εγώ είμαι ο δυνατός, γιατί μπορώ να δίνω και να νιώθω’’. Δεν ξέρω πως νιώθεις, ξέρω μόνο ότι φοβάσαι να αφεθείς. Τα συναισθήματα δεν τα εκβιάζουμε βγαίνουν αβίαστα από μέσα μας  και αυτό που μένει στο τέλος να θυμάσαι ότι είναι η αλήθεια απέναντι στον εαυτό μας.

Υ.Γ. Η δική μου αλήθεια είναι ότι σε σκέφτομαι πολύ όμορφα…              

Τα φαντάσματα των πρώην...

Αφορμή αυτής της ανάρτησης είναι οι πληγωμένοι άνθρωποι γύρω μου. Όλοι αυτοί που εξακολουθούν να μένουν στάσιμοι στην ανάμνηση μιας σχέσης που δεν ευδοκίμησε. Όλοι αυτοί που αργά τη νύχτα σιγοκλαίνε πενθώντας τα χαμένα τους όνειρα. Όλοι αυτοί που τα σπάνε και πίνουν γιατί αυτός/η που αγάπησαν τους πλήγωσε. Όλοι αυτοί που θυσιάζουν οτι καλό έρχεται στη ζωή τους περιμένοντας ένα μήνυμα, ένά τηλεφώνημα, ένα σημάδι οτι ο άλλος δεν τους ξέχασε.

Ως πότε θα ζούμε με φαντάσματα; Ως πότε αυτά τα φαντάσματα θα καθοδηγούν τη ζωή μας; Πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας, γιατί αφήνουμε να μας πληγώνουν άνθρωποι που δεν μας εκτιμούν; Γιατί να χάνουμε τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά μας, παρακαλώντας τους  να επιστρέψουν σε μας; Να επιστρέψουν σε τί; Σε ένα άβουλο όν που ποτέ δεν πρόκειται να ευτυχίσει κοντά τους; Όλα αυτά πηγάζουν απο μας τους ίδιους. Γιατί εμείς αφήνουμε να μας πληγώνουν. Εμείς δε θέλουμε να διώξουμε τα φαντάσματα, εμείς τους δίνουμε χώρο και χρόνο για να επιστρέφουν. Μήπως ακόμα πιστεύουμε οτι μας αγάπησαν; Αν μας αγαπούσαν θα ήταν δίπλα μας, θα μας συμπεριφέρονταν σαν κάτι πολύτιμο κι εύθραυστο. Δεν αξίζει κανείς να πονάει για κάποιον/α που δεν τον αγάπησε γι΄αυτό που είναι. Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα παράθυρα του μυαλού και της ψυχής μας, να μπεί καθαρός αέρας, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να μας αγαπήσουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι, ώστε να μην επιτρέψουμε ποτέ και σε κανέναν να μας ξαναπληγώσει.