Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015

Μοναξιά...

Άλλος ένας χρόνος έφυγε...Κι άλλος ένας ήρθε... Πλέον οι γιορτές είναι σαν μία συνηθισμένη καθημερινή μέρα. Η ανεμελιά των παιδικών χρόνων πέρασε και τίποτα δεν μπορεί να την επαναφέρει.  Δούλευα στην αλλαγή του χρόνου. Ο απολογισμός του χρόνου  έγινε μέσα στις ώρες που πάλευα με τα θηρία και τη μοναξιά μου. Όλοι δίνουν ευχές για υγεία, αγάπη, ευτυχία κι εγώ με δυσκολία καταφέρνω να πω επίσης. Όλα μια συνήθεια, κάθε χρόνο τα ίδια. Αναρρωτιέμαι αν αυτοί που χαμογελούν και διασκεδάζουν αυτές τις μέρες, το κάνουν επειδή πρέπει ή επειδή το νιώθουν πραγματικά. Νιώθω πολύ μόνη, μου λείπει η ζεστασιά των  ανθρώπων μου, μου λείπει η ασφάλεια του σπιτιού μου... Είμαι εγκλωβισμένη σε ένα τεράστιο κλουβί και δε μπορώ να απλώσω το χέρι μου έξω απο αυτό. ΜΟΝΑΞΙΑ... Μόνο αυτή η λέξη μου έρχεται στο μυαλό. Σε μια πόλη που μπορείς να κάνεις τα πάντα, αλλά είναι τόσο απρόσωπη. Τριγυρίζω στην Αθήνα και παρατηρώ τους ανθρώπους. Μυρίζει μιζέρια, πόνο και θάνατο με φόντο εορταστικά λαμπιόνια. Κάνει κρύο στην ψυχή μου... Δε μπορώ να κλάψω, ένας κόμπος στο λαιμό που με πνίγει. Κατάντια... Άνθρωποι σαν πεταμένα σκουπίδια, κουρνιασμένοι στις γωνιές των κτιρίων. Νιώθω οτι άδειασα.
            Ενα φάντασμα ο κόσμος μου, έτσι ήταν, έτσι συνεχίζει. Άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν, αφήνοντας πίσω σημάδια. Είμαι φτιαγμένη για να δίνω, δυστυχώς είμαι έτσι, κι όταν τολμήσω να απλώσω το χέρι μου να πάρω κάτι, όλα εξαφανίζονται. Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μάθει μόνο να παίρνουν με απληστία. Δε μετανιώνω. Ποτέ δε μετάνιωσα για τις επιλογές μου, μου έμαθαν να αντέχω. Όσο μόνη, όσο θλιμμένη, οσό κενή και να νιώθω, αντέχω. Κάθε μέρα παλεύω με τον εαυτό μου, εγώ κι αυτός σε μια μάχη δίχως τελος.